Dat ene mail-contact
Het was de eerste yoga-les na de zomervakantie die ik gaf, in het wijkcentrum.
Ze kwam vluchtig binnen, maar vertrok weer net zo snel. Teveel prikkels, bleek later uit ons mail-contact.
Ik mailde haar nl. een dag na de les om te vragen wat ze nodig had om deel te kunnen nemen, zodat ik kon kijken of ik daarvoor kon zorgen. En daaruit ontstond een mail-contact wat mij het laatste duwtje/zetje in de rug gaf, om Enyoiga 2.0 te starten. Een mail-contact waar ik haar intens dankbaar voor ben.
In haar mail bedankte ze me voor mijn begrip en mijn poging om het ook voor haar aangenaam te laten zijn. Ze vertelde dat ze 1-op-1-gesprekken aan kan, maar dat het teveel voor haar is, als er meer mensen praten. Ze gaf aan dat ze zich een bejaarde voelt, gezien de vele prikkels die ze uit de weg gaat. En dat de avondgroep waarschijnlijk meer bij haar leeftijd zou aansluiten, maar dat ze zich ’s avonds vaak te moe voelt. En dat ze het zonde van het geld vindt als ze de helft van de lessen niet mee maakt…
En het raakte me…. omdat het zó herkenbaar was.
Ik mailde haar terug met een aantal opties, omdat ik haar zó graag wilde helpen.
Hieronder een stukje tekst uit de betreffende mail:
“Optie 2
Ik kan je individuele lessen geven in de natuur. Aan een individuele les hangt echter een ander prijskaartje. En omdat je verhaal mij ‘raakt’ wil ik het je best voor de helft van de prijs geven, maar misschien wil je juist liever met een groepje. In dat geval zou ik een oproep moeten doen via een aantal kanalen om mensen te vinden die mee willen doen.
Terwijl ik dit typ realiseer ik me dat ik al heel lang zoiets in de natuur wil geven. Ik weet nl hoe het is om niet meer mee te kunnen doen aan sociale activiteiten, ik ken het verdriet, eigenlijk het rouwen om wat je niet meer kunt… wat je moet missen (vooral de leuke activiteiten met je kind(eren)), het sociale isolement………. En ik weet ook hoe helend de natuur is!
En ik heb altijd gedacht, zodra ik me weer wat beter voel, ga ik anderen helpen met soortgelijke klachten/beperkingen. Volgens mij heb ik zojuist het besluit genomen om dat nu dan ook echt te gaan doen. Dus lieve M., je hebt me het zetje gegeven om dat nu op te gaan pakken: yoga en stiltewandelingen in de natuur.
Laat maar weten wat je wilt en wat je nodig hebt. Ik denk graag met je mee.
Lieve M., ik wens je heel veel liefde en kracht toe!
En denk er aan: je staat niet alleen!
Hartelijke groet,
Miranda”
Haar reactie gaf me een warm gevoel:
“Dank voor je openhartige reactie! Het heeft een glimlach op mijn gezicht getoverd 🤗
Ik zeg ja! op jouw leuke voorstel ! Yoga in de natuur…. Brainstorm maar rustig, netwerk….ik wacht het af en lees het tzt.
We houden contact. Ik ga zo douchen en naar bed.
vriendelijke groet van M.”
In de periode voorafgaand aan deze mailwisseling, waren er meer mensen op mijn pad gekomen, van wie het verhaal mij raakte, doordat het herkenbaar of deels herkenbaar was.
O.a. H., een lieve hardwerkende vrouw, met humor en een grote inzet, die na een ongeluk in een soort van nachtmerrie terecht kwam…. Alsof ze in de verkeerde film zat, zeg maar.
Door hen (M. en H.) werd ik weer her-innerd aan de bestaansreden van Enyoiga.
Een pijnlijke, intense, maar ook mooie weg (vooral achteraf bezien dan…).
Een weg met veel vallen en opstaan, doordat ik mij –in de overleefstand- telkens liet afleiden van mijn missie: De wereld een beetje mooier maken…..
En nee, ik kan niet alles meer wat ik vóór het ongeval kon, maar ik kan wel een bijdrage leveren, ook al is die op wereldniveau maar heel klein…. maar misschien voor jouw wereld wel heel groot!
De wereld een beetje mooier maken… daar wil ik graag een bijdrage aan leveren…
op mijn manier… op de Miranda-manier!
Dank je wel M. en dank je wel H.!